Paarden kunnen verdrietig zijn, bijvoorbeeld als ze op een plaats staan zonder soortgenoot. Moest het paard vrij kunnen bewegen, zou het zelf een plek zoeken waar het zich gelukkiger voelt.
,,Dat paarden verdrietig kunnen zijn en kunnen rouwen, dat staat vast. Paarden zijn hele sociale dieren die zich snel hechten aan mensen en andere dieren. Zeker als een paard haar jong verliest, dan kan dat net zo hard aankomen als bij mensen.
Veel paardeneigenaren merken dat het paard hun emoties en stemmingen haarfijn aanvoelt. Dat kan positief zijn: als de verzorger zich verdrietig voelt, zal het paard zachtaardiger reageren. Maar helaas gebeurt het vaak op een negatieve manier. De verzorger is wat gestrest, waardoor het paard juist tegendraads reageert.
Wees er u van bewust dat ook een paard kan treuren dit kan zich uiten in ; minder eetlust, vallen in, sneller stress, verlatingsangst,.. Bij de meeste paarden zal dit verbeteren als zij een warme thuis zullen vinden.
Aan sommige paarden zie je echt dat ze eronder lijden, door bijvoorbeeld wild te gaan rondrennen of net passief in een hoek van de weide te staan treuren. Dit in tegenstelling tot andere paarden die er veel sneller overheen zijn of waaraan je zelfs amper merkt dat ze moeite hebben met het verlies.
Het is voor het welzijn van paarden dus belangrijk dat ze met andere paarden om zich heen leven en niet geïsoleerd staan. Het is voor paarden stressvol om langdurig alleen te staan en dit kan leiden tot gedragsproblemen. Ze voelen zich onveilig en ongelukkig.
Uiteraard staat een ongelukkig paard er niet alleen stijfjes bij, vertoont het soms ook specifiek gedrag. Ongelukkige paarden zijn vaak lusteloos en ongeïnteresseerd. Ze vertonen dikwijls stereotiep gedrag – zoals weven, kribbebijten, luchtzuigen, schrapen, schudden met hun hoofd – en kunnen agressief zijn.
Paard verveelt zich in de wei
In de wei komt verveling veel minder voor, maar kan het er zeker zijn. Vooral als je paard alleen in de wei staat en er weinig te eten is, kan je paard zich gaan vervelen. Al zal dit voornamelijk voor komen in een (zand)paddock.
Het laten inslapen van je paard door de dierenarts biedt de mogelijkheid om rustig afscheid te kunnen nemen. Dit kan op een kliniek of thuis, in de vertrouwde omgeving van het paard. Thuis heb je bijvoorbeeld ook de mogelijkheid om te zorgen dat het paard niet alleen is, maar bijvoorbeeld een maatje in de buurt heeft.
Uit onderzoek naar het gedrag van paarden is gebleken dat ze erg sociale dieren zijn die vriendschappen aan gaan die wel jaren kunnen duren. Paarden uiten vriendschap door samen te spelen en elkaars vacht te verzorgen. In kuddes is er sprake van een duidelijke rangorde.
Paarden verstaan ons mensen niet, maar begrijpen ons zeer zeker. Dat blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. De dieren zijn in staat om subtiele oog- en lichaamsbewegingen op te vangen en te 'vertalen'. Helaas houdt het daar dan ook wel met op: echt communiceren lijkt onmogelijk.
Ze had immers tevoren al besloten wat ze zou zien. Maar ze heeft wel gelijk, natuurlijk, in die zin dat paarden wel degelijk boos kunnen worden op hun mensen, en dat laten zien ook. En ook geclickertrainde paarden kunnen heel boos worden op hun mensen.
Paarden zijn sociale dieren en kunnen de aanwezigheid van andere paarden en mensen waarderen. Er is bewijs dat paarden emoties kunnen ervaren en herinneringen kunnen maken, daarom is het mogelijk dat een paard iemand of iets kan missen met wie of waarmee het een hechte band heeft.
Een paard heeft, net als wij, gedachten, gevoelens en emoties. Bepaalde zaken zijn soortgebonden maar verder heeft ieder mens én ieder ander dier een eigen karakter. Als wij ons wat beter verdiepen in de gevoelens, gedachten en emoties van paarden wordt het ook makkelijker het gedrag van paarden te begrijpen.
Hij laat zich niet goed door de rug heen rijden, heeft een hoge ademhaling en hartslag, zweet veel, schrikt snel en trilt of rilt. Andere signalen van stress zijn dunne mest, slaan met hun staart of achterbenen of willen vluchten of vechten (bokken, steigeren, staken).
Tegenwoordig zijn de meeste mensen (wetenschappers en ervaringsdeskundigen) het er over eens dat dieren, en dus ook paarden, wel degelijk emoties ervaren.
Als je paard in de paddock of in de weide staat, is het altijd een goed teken dat het naar je toe komt gewandeld. Let daarbij ook op de oren en de ogen, want daar kan je veel van aflezen. Wendt je paard zijn hoofd af, gooit hij het geïrriteerd in de nek of legt hij zijn oren plat?
Een paard is in iemands eigendom indien het paard door diegene is aangekocht, gefokt of verkregen via een schenking of nalatenschap. Het is echter niet altijd eenvoudig om de eigendom van een paard aan te tonen. Om te beginnen is een paspoort of stamboekpapier geen eigendomsbewijs van een paard.
Ze 'knuffelen' elkaar graag in de nek, op de schoft en langs de rug. Daar sturen de lichaamseigen sensoren de positieve gevoelens rechtstreeks naar de hersenen van het paard. Het aanraken van dit gebied, vooral bij de schoft, kalmeert. De hartslag daalt zelfs aantoonbaar.
Het paard likt en bijt zachtjes in je handen
Misschien wil het paard gewoon een snoepje van je. Maar het kan soms ook duiden op iets wat speelt bij jou, bijvoorbeeld als je vingers gevouwen zijn en het paard iets harder gaat bijten in je vingers.
Roelfsema antwoordt ook op die vraag bevestigend: “Veel onderzoek is daar niet naar gedaan, maar wat we wel weten is dat paarden in elk geval na acht maanden nog personen herkennen aan hun stemgeluid, geur en gezicht.
Je laat het paard je hand targetten op hoofdhoogte. Als dat goed gaat breng je deze steeds dichter bij je wang, totdat je de hand tegen je wang aanduwt. Uiteindelijk haal je je hand weg, wijs je naar je wang en zeg je het signaalwoord "Kusje" of "Lik".
Als tegen iemand wordt gezegd dat hij een gegeven paard niet in de bek moet kijken, betekent dit dat hij niet zo kritisch moet zijn over iets wat hij cadeau heeft gekregen.
