Levensverwachting. Zonder behandeling heeft een patiënt met auto-immuunhepatitis ongeveer 20% kans op vijf jaar overleving. Door behandeling met een combinatie van ontstekingsremmende medicijnen en medicijnen die het afweersysteem onderdrukken is dit beeld veranderd.
Klachten. Veel auto-imuunziektes veroorzaken schade aan verschillende organen zoals de lever, de nier of de longen. Ook kunnen er beschadigingen ontstaan aan uw gewrichten, huid of zenuwen.
Belangrijk om te weten is, dat een auto-immuunziekte niet kan worden genezen. De behandelend arts zal u medicijnen voorschrijven om de auto-immuunreacties te bestrijden. Dat kunnen bijvoorbeeld prednison, immuunsuppressoren of ontstekingsremmende pijnstillers (NSAIDs) zijn.
De meeste auto-immuunziekten zijn gelukkig goed behandelbaar, zegt Leavis. “De basis is vaak prednison, maar we hebben een heel scala aan middelen tot onze beschikking waarmee we het merendeel van de auto-immuunziekten grotendeels onder controle kunnen krijgen.
Een auto-immuunziekte ontstaat als er bij het opruimen van lichaamseigen celresten iets verkeerd gaat. Dit gebeurt bijvoorbeeld als goed werkende cellen worden opgeruimd door het lichaam. Hierdoor beschadigt het orgaan waarin deze cellen voorkomen.
Het doel van het immuunsysteem is om de indringer zo snel mogelijk onschadelijk te maken. Bij een verzwakt immuunsysteem werkt dit afweersysteem minder efficiënt, waardoor je symptomen kan krijgen als vermoeidheid, terugkerende ontstekingen of een moeizaam herstel.
Bij de meeste auto-immuunziekten kan men in het laboratorium aantonen (vooral in de vorm van afweerstoffen = antistoffen) dat het lichaam afweerreacties vertoont tegen bestanddelen van het eigen lichaam (men spreekt van autoantistoffen). Bloedonderzoek is de meest gebruikte manier om autoantistoffen aan te tonen.
In Nederland leven ongeveer 1 miljoen mensen met een auto-immuunziekte (Hoefnagel et al. 2016). Hoeveel mensen daarvoor behandeld worden met immuunsuppressiva is onbekend. Wel weten we dat minstens 40.000 mensen behandeld worden met TNFα-blokkers, ook wel 'biologicals' genoemd.
Voorbeelden van ziektes die waarschijnlijk auto-immuunziekten zijn en waarover we op onze website een tekst hebben: Alopecia areata. Auto-immuun hepatitis. Coeliakie.
Het Radboudumc Expertisecentrum voor systemische auto-immuun ziekten, in 2018 erkend door Orphanet en de Nederlandse Federatie van Universitaire Medische Centra, is opgericht om plaats te bieden aan specialistische zorg en wetenschappelijk onderzoek op het gebied van systemische auto-immuunziekten.
Over auto-immuunziekten is nog veel onbekend. Wel weten we dat het erfelijk materiaal (genen) een belangrijke rol speelt, in combinatie met invloeden van buitenaf. Afwijkingen in één of meer genen maken iemand vatbaar voor dergelijke ziekten. Vatbaarheid betekent niet dat de ziekte zich ook altijd ontwikkelt.
Een vroege diagnose en een doeltreffende behandeling maken dat de meeste patiënten met SLE een normale levensverwachting en een normaal levenspatroon kunnen hebben. SLE komt vooral voor bij vrouwen en begint meestal tussen 20- en 40-jarige leeftijd.
Wat zijn de behandelmogelijkheden voor patiënten met APS? Het risico op een tweede trombose bij APS is groot. Daarom worden patiënten langdurig, vaak zelfs levenslang, behandeld met bloedverdunners. Daarnaast is het soms nodig om ontstekingsremmende medicijnen te geven.
Reumatoïde artritis is een chronische auto-immuunziekte waarbij u ontstekingen in de gewrichten heeft en vaak ook in uw slijmbeurzen en pezen. Meestal gaat het hier om ontstekingen van uw handen, voeten, knieën, polsen en enkels. De ziekte kan ook uw organen en weefsels aantasten.
Auto-immuunencefalitis is een verzamelnaam voor hersenontstekingen die worden veroorzaakt door het eigen immuunsysteem van een patiënt. Het is een zeldzame aandoening: in Nederland worden jaarlijks honderd tot honderdvijftig nieuwe patiënten gediagnosticeerd.
Fibromyalgie gaat wel vaak samen met auto-immuunziekten zoals prikkelbaar darmsyndroom, maar is het dus zelf niet.
Bij artrose wordt het kraakbeen van je gewricht dunner en slechter van kwaliteit. Soms verdwijnt het helemaal, waardoor het onderliggende bot beschadigd kan raken of kan gaan vervormen. Ook bij artrose kunnen ontstekingen voorkomen, maar dit is geen auto-immuunreactie. Artrose is de meest voorkomende vorm van reuma.
Ook het stresshormoon cortisol onderdrukt het immuunsysteem en dat kan het afweersysteem verzwakken. Want in een 'noodsituatie' is overleven belangrijker dan jouw (lange termijn) gezondheid. Bij chronische stress blijft je afweersysteem kwetsbaar en dit maakt je gevoeliger voor verschillende ziektes.
Als u uw weerstand wilt verbeteren, dan is het belangrijk dat u voldoende vitamine A, B6, B11, B12, C, D en E binnen krijgt. De mineralen zink, ijzer, koper en seleen kunnen u ook helpen met het verbeteren van uw weerstand.
Bij een chronische immuunziekte functioneert het immuunsysteem niet goed. Er zijn grofweg vier soorten chronische immuunziekten: De afweer is te sterk en richt zich naar binnen (auto-immuunziekten zoals reuma) De afweer is te sterk en richt zich op externe factoren (allergieën, eczeem)
Auto-immuunziekten in het verloop van chronische lymfoïde leukemie treden op bij ongeveer een vierde van de patiënten. Het precieze mechanisme is niet gekend. Zeker is dat het afweersysteem (immuunsysteem) van de patiënt de eigen cellen aanvalt.
De ziekte van Hashimoto is een auto-immuun ziekte, dat wil zeggen een aandoening, waarbij ons eigen afweersysteem zich richt tegen lichaamseigen cellen. In dit geval de schildkliercellen, waardoor deze cellen kapotgaan en de schildklier geleidelijk langzamer gaat werken en steeds minder schildklierhormoon maakt.
