Wat is een dissociatieve stoornis? Wanneer je lijdt aan een dissociatieve stoornis lukt het je op momenten niet om gebruik te maken van het bewustzijn. Het is net of je uit je lichaam treedt: je staat los van jezelf. Dit kan een manier zijn om gedachten, emoties en (lichamelijke) gevoelens uit te schakelen.
Het voelt alsof u soms 'losraakt van uzelf of van de omgeving'. Dit heet dissociatie. Alles om u heen lijkt bijvoorbeeld vreemd of wazig. Of het voelt alsof uw lichaam niet van uzelf is.
Kenmerken dissociatieve stoornis
Derealisatie, bijvoorbeeld de omgeving als onwerkelijk beleven en het niet herkennen van vrienden of familie. Identiteitsverwarring of identiteitswijziging, bijvoorbeeld een interne strijd, verwarring over wie iemand is of handelen als een ander persoon.
Het gevoel 'los te raken van uzelf of van uw omgeving' heet dissociatie. Dingen die u dan bijvoorbeeld merkt: De tijd lijkt veel sneller of langzamer te gaan dan normaal. U vergeet (belangrijke) dingen die u heeft meegemaakt.
Is dissociatie gevaarlijk? Dissociatie is ongevaarlijk. Je bent teveel naar binnen en op jezelf gericht en daardoor minder bezig met de buitenwereld. Je raakt het contact met de wereld om je heen kwijt.
De meest gekozen therapievorm bij een dissociatieve identiteitsstoornis is psychotherapie. Deze therapie is vaak zwaar en pijnlijk doordat traumatische herinneringen naar boven komen. Tijdens de behandeling kan iemand met DIS veel emotionele crises doormaken.
Dissociatie is een (tijdelijke) verstoring van de integratie van bewustzijn, geheugen, identiteit, cognities of perceptie. Uit eerdere studies blijkt dat dissociatie vaak voorkomt bij mensen met psychose.
Sommige mensen hebben tijdens hun eerste aanval het gevoel dood te gaan. In een mildere vorm hebben mensen het gevoel er niet helemaal bij te zijn. Vaak zeggen patiënten zich bewust te zijn van de mensen om hen heen, maar niet met hen te kunnen praten.
Een dissociatieve identiteitsstoornis is een ernstige aandoening die gevaarlijke situaties met zich mee kan brengen. Voor jezelf en voor je omgeving. Het is dan ook belangrijk om hulp in te schakelen als je vermoedt dat je met deze stoornis kampt.
Enkele symptomen van DIS zijn geheugenverlies, depersonalisatie, derealisatie, automutilatie, depressie angst en schuldgevoelens. DIS is erg lastig te diagnosticeren omdat de symptomen overeenkomen met andere aandoeningen.
Klachten bij een dissociatieve stoornis zijn bijvoorbeeld: De wereld om u heen voelt raar, alsof u er niet bij hoort. Het voelt alsof u uit verschillende personen bestaat. U vergeet dingen.
Kenmerkend voor de aandoening is dat de persoon problemen met de identiteit ondervindt en probeert weg te lopen (geestelijk of fysiek) voor een dreiging. Een patiënt kan op de vlucht slaan, soms naar een heel andere regio, of een andere identiteit aannemen. Vaak is een verbaasde gelaatsuitdrukking een symptoom.
De 'dissociatie' is een angstige ervaring omdat je niet meer weet wat er gebeurt. Mensen met borderline kunnen ook paranoïde ideeën hebben en bijvoorbeeld denken dat ze worden achtervolgd. Voor iemand met borderline kan het zelfbeeld of zelfgevoel enorm veranderen.
Derealisatie. Bij derealisatie ervaart iemand de wereld om zich heen als onwerkelijk, bijvoorbeeld alsof diegene in een droom leeft of alsof de wereld niet echt is, alsof prikkels niet binnenkomen. Mensen of voorwerpen worden bijvoorbeeld ervaren als onecht, als in een droom, wazig, levenloos of visueel vervormd.
Dissociatie is op zich geen erfelijke aandoening. Bij de manier waarop kinderen leren omgaan met angst spelen ervaringen een belangrijke rol. Ervaringen wat een kind meemaakt, hoe een kind geleerd wordt om om te gaan met angst en hoe een kind ziet dat anderen in de omgeving omgaan met angsten.
Dissociatie kan ontstaan door seksueel misbruik, kindermishandeling, emotionele verwaarlozing (van 't Hart, 2006), heftige medische ingrepen op jonge leeftijd of langdurig ernstig gepest worden. Het komt ook voor bij kinderen in pleeggezinnen of residentiële voorzieningen (tehuizen) en bij geadopteerde kinderen.
Gedissocieerd betekent dat je beelden ziet vanuit een positie buiten jezelf. Je kunt jezelf dan zien in het beeld. Bijvoorbeeld bij een herinnering waar je een stuk fietste, zie je jezelf van een afstand op de fiets zitten.
Bij de meeste mensen is het een gevolg van vermoeidheid en overbelasting. Het komt bijvoorbeeld door slaaptekort. Maar ook alcohol en drugs vormen een belasting voor lichaam en geest, waardoor je eerder dit soort vreemde ervaringen kunt krijgen. Ook bij de eerste tekenen van griep en verkoudheid komen ze geregeld voor.
Antwoord. Nee, ik denk niet dat hier sprake is van psychose maar eerder dat het een typisch onderdeel is van de angstige dissociatie onder de depersonalisatie/derealisatie.
ook lichamelijke klachten kunnen een vorm van dissociatie zijn: je bent wég van de psychische pijn en hebt dus niet meer echt contact met jezelf. Vechten: aanvallen, beschuldigen, verwijten maken of letterlijk vechten. Bevriezen: het gevoel niet te kunnen bewegen, vastzitten, blackout.
Dissociatieve identiteitsstoornis (dis) (in de ICD-terminologie: meervoudige persoonlijkheidsstoornis of multipele persoonlijkheidsstoornis (mps)) is een dissociatieve stoornis waarbij iemand afwisselend twee (of meer) van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen.
Naar schatting 1 procent van de populatie volwassenen heeft DIS. De diagnose wordt het meest bij vrouwen gesteld: 9 van de 10 gevallen zijn vrouwen. De stoornis is te behandelen mat psychotherapie, maar helemaal verhelpen lukt zelden.
